Адзін, магчыма, крок, не болей
Ступіў ты ў вогненны прасцяг,—
Але ў тваіх руках над полем
Узвіўся наш гвардзейскі сцяг.
Звычайны крок. Адзін. Апошні.
А пакаленням ён урок.
Перамаглі мы — знае кожны —
Таму, што ты ступіў свой крок.
І кожны — думай, марай, снамі
Жыве,— вось так ступіць, як ты.
Каб сцяг, узняты ў бітвах намі,
Панеслі ўдаль сыны, браты.