Напачатку па стромах ішлі яны ўдвух,
Як арлы, спачывалі на снежных адхонах.
Ды адзін, што цюльпан пад завеяй, патух,
І наклаў яго ў хаце памірац-пастух,
Выганяючы хворасць хурмой і заклёнам.
А другі не спыніўся. Між скалаў крутых,
Дзе вірылася белая пена сувеяў,
На хрыбтах, ад стагодняга снегу сівых,
Сярод хмар, што таўкліся, як тысячы крыг,
Прабіваўся наперад з нястомнай надзеяй.
І, нарэшце, зрабіўшы апошні спачын,
Перасек ледзяную скарынку вяршыні
І замёр — аж ля самага сонца адзін,
Зачарованы весняй красою далін
І дарог, што пралеглі па роднай краіне.
Ўся Радзіма была яму згэтуль відна —
Ад Варзобскіх цяснін да паўночнай граніцы,
Як ласкава ўсміхалася сыну яна!..
Як вітала, што ўсе ён вышыні пазнаў,
Да якіх нат арол падымацца баіцца!..
І юнак, пераможца вяршынь і хрыбтоў,
У адказ на Радзімы вітальнае слова —
Разгарнуў
сцяг чырвоны
пад пошум вятроў,—
Нібы велічны знак — ад сябе і сяброў,
Што ізноў ён на смелыя штурмы гатоў —
Да вышыняў, да славы,
да радасцяў новых!..
1947