У нетрах краю вёсачка лясная —
На вечнасць ці была б, ці не была?
Калі б не тая слава,
што ўзвінае
На пастаменце
гордага арла.
Не, не цару ён і не царанятам
Узнёс тут мармуровае крыло,
А тым, што ад лучыннай, курнай хаты
Прынеслі ў бітву душ сваіх святло.
Ужо вякі прайшлі з тае часіны,
З тае крывавай, з той ліхой вайны.
Ды не памеркла ўсё,
што для Айчыны
Зрабілі яе мужныя сыны.
Стаіць арол, узняў крыло заўзята,
Здаецца —
вось узнімецца ў палёт...
Не, не цароў ён,
не, не царанятаў
Высокай славай славіць,
а — народ!..
1979