Аж ззяе луг: рамонкі, смолкі,
Гарошак, слёзкі і званкі
Бягуць, бягуць пад вецер волкі
Па светлым беразе ракі.
Кусты шыпшын спяшаюць з бору,
Хутчэй на ўзгоркі — там даспець.
А лог так пахне ад чабору,
Што аж баіцца дуб самлець.
Гарыць зямля ад фарбаў летніх,
Спявае шчодра зноў і зноў...
А ты чаму — скажы, бяссмертнік,—
Заўжды маўчыш ля курганоў?