Колькі малюнкаў, а колькі ўспамінаў,
Колькі паданняў — за часам услед...
Ленін —
То ў званні рабочага сына,
То —
Як асілак з сялянскіх легенд.
Ленін —
То воін, што пройдзе ўсе ростані,
Каб падтрымаць аслабелых плячом.
То ён —
Сам бацька, даверлівы, просты,
То — палкаводзец з праўдзівым мячом.
То ён —
Як носьбіт грымотнай энергіі.
То — закаханы ў лірычнасць калін.
Ленін — і з рускімі,
Ленін — і з неграмі,
І югаслаў з ім,
І горац, і фін.
Ён —
І з французам гаворыць вячыста,
І мальгашы яго лічаць сваім.
Свету ўсяго
Увасобіў ён рысы.
Свет свае рысы
Знаходзіць у ім.
Так ён прыйшоў і ка мне, беларусу,
Так у ім
свет
перадам і сынам.
Толькі ніколі —
душой паклянуся! —
Леніна ў царства багоў не аддам.
Ленін не здатны да боскага глянцу!
Самы найвелічны грамадзянін,
Ленін быў творцам,
за шчасце змаганцам,
Геніем працы,—
між іншых адзін.
*
— Ці бачыў ты Леніна?
Тата, а тата?! —
Квітае мой меншы пад спеў кумача.
І з радасцю сведчу:
і ў сына ж багата
Такога, што пэўна было ў Ільіча.
І ён жа спяшае ўсё ведаць,—
няйначай!..
І ён жа быць добрым дае вось зарок...
І шчыра кажу я:
— Так, бачыў і бачу
Леніна ўсюды я, любы сынок.
Бачыў у радасці, што ты з сабою
Носіш у позірку сонечным днём.
Бачыў і там,
дзе для ўпартага бою
Трэба падняцца было пад агнём.
Бачыў я Леніна, бачу заўсёды
Там, дзе ўстаюць, дзе растуць гарады,
Поўняцца рэкі, ідуць параходы,
Спеюць жыты,
даспяваюць сады.
Хочаш і ты вось
для радасці ўзняцца
Велічным, чыстым,— такі не адзін.
Ленін — усюды, дзе клопат і праца,
Ведай пра гэта і помні,
мой сын!
1963