Басанож,
Як вясковая мая дзяўчына каханая,
Ходзіць восень па лесе,
Рассыпае золата на дарожкі.
А я стаю,
загорнуты
У белыя латы туману,
І прашу восень
Памілавацца са мной
хоць трошкі.
Пастой, пастой, вабная,
Пастой са мной, добрая, вячыстая.
Я ж цябе люблю змалку,
Прад табой —
і гару і каюся.
Не прашу золата,
Не прашу дыяментаў агністых,
А толькі напоўні
надзеямі
Дум маіх і пачуццяў кайстру.
Восень усміхаецца.
Ідзе, не спыняецца.
Паглядзіць,
кіне вогненны самародак
І да новае спяшае сцежкі.
І я стаю разгублены.
І бядую: «Ах, шкода, шкода!..»
Але чую —
па лесе рэха
Ужо коціцца,
пытае: «Дзе ж ты?»
— Дзе ж ты? Дзе ж ты?
Чаму не ідзеш ты?
Я ж хачу паказаць табе
лепшыя дзівы
І найлепшыя радасці ўмесне.
І будзе ў цябе
Назаўсёды
І лятунак шчаслівы,
І надзея
Аб самай чароўнай песні!..
І, абуджаны рэхам,
Я іду за лістамі.
Пад нагамі шуміць і хвалюецца
чырвоная лава.
І здаецца, здаецца
Пад сярэбранымі
павуцін нітамі,
Што яна —
Мая новая
Да новых дарог
Пераправа.
1974