Яшчэ ў маленстве ў недалёкі гай
Хадзілі мы па сок салодкі гэты.
Тады нам ціхі лес быў таямнічым светам,
І не кранала нас тады туга.
Жылі мы гульнямі. І бесклапотным быў
Дзіцячы міг на травяным прыволлі,
Ігралі ў дудкі мы з рачной вярбы,
Абед насілі да бацькоў на поле.
Але маленства дзён пралескі адцвілі,
Мы падраслі, не заўважаючы, надзіва.
Мы ўбачылі, як вораг топча ніву,
Што мы засеялі,—
і зброю паднялі.
Згубілі мы спакой,
І кожны новы дзень
Прыносіць сэрцу новыя праявы:
Старыя хочуць зноў памаладзець,
А юнакі не хочуць жыць без славы.
Як многа жудасных пражыта дат!
Хіба забудзе хто краіны страты?
Але мінуўся час цяжкі. Мой брат!
Мы на радзіме зноў, нанова ставім хаты.
І вось цяпер, калі я п’ю яго,
Салодкі сок, і не магу напіцца,
Здаецца мне,
што пасля грозных год
І саладзейшы стаў ён і мацнейшы быццам.
Я чую ў ім
краіны роднай боль,
І гнеў, і моц, і ненавісць, і веру.
І сэрцу хочацца зноў зведаць бой.
І ногі просяцца
ізноў наперад.
1944