Бярозы, летуценніцы гаёў,
Хіба я правініўся перад вамі,
Што сэрца ўраз заходзіцца маё,
Як стану перад белымі стваламі?
Жывыя вы, не казачныя вы,
Узрошчаныя долаў родных сокам.
Чаму ж над вамі нават журавы
Падоўгу тужаць,
як ляцяць далёка?
Ці вы ўвабралі з вечнасці
ў сябе
Усю красу, усю прывабнасць краю?
Ці ў вашай мройнай,
сонечнай журбе
Ёсць радасць нейкая,
што ўсіх скарае?
А можа, сказ — як вёсны веснаваць,
Як шчасна сонца піць лісточкам клейкім,—
Нішто не можа лепей праспяваць,
Чым вашы берасцяныя жалейкі?..
Бярозы, летуценніцы гаёў,
Ізноў стаіў дыханне перад вамі...
І сэрца ўраз заходзіцца маё
Так соладка прад белымі стваламі...
1981