В.П.
Прычапілася белая чайка ка мне:
Не паспею заснуць — а яна нада мною.
Кружа, кружа — то вострым крылом чыркане,
То, як хваляй, гарачай абдасць белізною.
І крычыць, і крычыць так тужліва штораз!
І глядзіць, і глядзіць. А пагляд — дзікаваты.
Быццам нейкі таемны вядомы ёй сказ.
Быццам я перад ёю у чымсь вінаваты.
Я прачнуся. Я доўга нямею ў цішы.
Ты адкуль, мая чайка? Адкуль ты і што ты?
Я ж за век аніводнае чыстай душы
Не забіў — ні ў людзей на вачах, ані ўпотай.
Тыя ж душы, якія паліў я агнём,
Былі з чорнае зграі, цямнейшыя ночы.
І яны аніколі, ні ноччу, ні днём,
Не схацелі б патрапіць ізноў мне на вочы.
Дык адкуль жа ты, чайка? Адкуль і чыя?
І чаго ты чакаеш? — скажы, калі можна...
...А быць можа, ты тая трывога мая,
З якой колісь расстаўся я неасцярожна?
Можа быць, ты заўважыла ў песнях маіх
Вельмі чыннасці многа і многа спакою?
І, мне ўсё дараваўшы, прыйшла, каб да іх
Зноў вярнулася скруха за шчасце людское?..
Не адказвае чайка... А я не магу
Жыць далей так, як жыў,—
каб і ўтульна і сонна
Быццам хтосьці па свеце збірае тугу
І нясе ў маё сэрца — штоноч і штодзённа.
Нейкі кліч, нейкі звон усяліўся ў мяне,
Як хто водзіць па жылах смычком-самаграйкай.
А ледзь вочы самкну — зноў крылом чыркане,
Зноў крычыць нада мной
мая белая чайка.
1961