Беларуская маці
Дала мне агністую кроў.
Закаханы я сэрцам
У сцежкі над Бугам і Сожам.
А чаму ж мне і ў сне
Чуцен шум падмаскоўных бароў,
Гулкі рокат Нявы
І дыханне прастораў Паволжжа?
Любы мне, як і тыя,
З якімі радзіўся і рос,
Для якіх увесь век свой
Удзячнага слова шукаю,—
Любы мне
летуценні
Смаленскіх бялявых бяроз,
І агні над Уралам,
І рэха ў далінах Алтая.
Беларускаю мовай
Я першыя словы сказаў,
Беларускай вяснянкай
Сваё сустракаў я прадвесне.
А чаму ж, як пачую,
Ажно набягае сляза,—
Як пачую жывую
Пявучую рускую песню?
Любы мне, як свае,
Мары рускіх братоў і сясцёр.
Не таму, што мы побач
І хадзілі і кветкі збіралі.
А таму, што мы разам
Распалілі свабоды касцёр
І адною душой
І жылі і ў баях паміралі!
І нідзе я не змог бы
Пражыць ні хвіліны адной
Без шляхоў, што мой Мінск
З дарагою Масквою з’ядналі,
Без барвістых сцягоў,
Што плывуць над маёй стараной,
Без вятроў, што мой Сож
І што Волгу маю ўскалыхалі.
Я нямала пабачыў
Цудоўных зямель і краін.
Ды нашто яны мне!
Я багаты Айчынаю брацкай!
Дзе радзіўся Ільіч,
Дзе і я, яго вучань і сын,
Навучаўся ў жыцці
За народную справу змагацца.
На шчаслівым шляху
З рускім братам вітаюся я:
— Добры дзень! — і лаўлю
У адказ дружбакоў галасы я.
Я кажу: — Беларусь,
Беларусь дарагая мая! —
І адразу, як звон,
Адгукаецца ў сэрцы: Расія...
1957