Вяселіць дзень
нябёсаў просінь,
Гамоніць кут лясны, глухі.
Ты помніш? —
Так і мы пад восень
Калісь тут бралі арахі.
І мы смяяліся, дурэлі,
Гукалі рэха між ляшчын.
Тады і мы маўчаць не ўмелі
І знаць не зналі пра спачын.
І столькі ты дарыла спеваў
Узлескам, сонечнаму дню,
Нібы жадала
ў кожным дрэве
Напоўніць звонам цішыню.
Як я хацеў бы, каб і сёння
Твой голас быў тут не чужы,
Узрушваў
клёнавы, сасонны
Зялёны бераг на Сажы.
Зліваўся з водгуллем юнацтва,
Будзіў лятункам кут глухі.
І клікаў, клікаў —
не спыняцца,
Ісці ў далёкія шляхі.
1984