Па-над Сажом стаіць стагодні бор.
Яшчэ я змалку знаў, што столькі год
Знішчаў яго без літасці тапор
І секлі ліўні грозных непагод.
І я здзіўляўся часта, як ён мог
Праз век спрачацца з бурамі ў палёх.
Але йшчэ больш здзівіўся я, калі
Праз чвэртку веку з вогненных шляхоў
Паклон пакутнай бацькаўскай зямлі
Прынёс і родны бор угледзеў зноў.
Стаяў ён, гэткі ж хмуры, над Сажом
І сінню пакрываўся, як плашчом.
І я сказаў, зайздросны, што каб мне
Жыццё дало вось гэткі самы лёс,
Дык тыя песні, што я склаў вясне,
Жылі б вякамі і не чулі слёз.
Няслі б у свет яны красу сваю.
Дзівак,— я гэтак думаў, не таю.
Але калі прайшоў я ўшыр і ўдоўж
Па тым бары і ўбачыў, колькі ран
На кожнай хвоі,
Колькі спіць дубоў
Апошнім сном на выгарах палян,—
Я зразумеў, якое трэба мець
Імкненне жыць, каб вечна зелянець.
1945