Бунтуе сэрца ў чыстым слове,
І мара свеціцца здаля.
Я зноў іду к табе на споведзь,
Мая любімая зямля.
Кідаю ў бездань страхаў цені,
Душу кладу на твой алтар.
І калі стану на калені
Перад табой —
прашу, не ўдар.
Не ўдар, не кінь ахвяру ў прысак,
А падымі і асвяці.
Бо я ж яшчэ тых слоў не высек,
З якімі б мог
к табе прыйсці.