Былі ў блуканнях дні і ночы,
Былі ў красе шляхі вясны.
Быў жаль: не тое дзесь прарочыў,
Быў боль: не тыя бачыў сны.
Было святло, была жалоба,
Была ўрачыстасць, быў спакой...
А ўсюды, скрозь,— і там, і побач,—
Жыў свет з бязмежнасцю людской.
Ішло жыццё — спявала, грала,
Тужыла, плакала, цвіло...
Скажы,— а так ці ж не бывала,
Што з ім цябе і не было?