Аб кармленні па сеансах,
Аб авансах і балансах
Ён прамовы нам даваў.
А вось як парсюк паснедаў —
Заатэхнік наш не ведаў,
Бо на ферме не бываў.
Ён лічыў сябе культурным,
Бо пляваўся толькі ў урну
Ды смаркаўся ў насавік.
А дагледзець, каб каровы
Былі чысты ды здаровы —
Ён, «чысцёха», не прывык.
Што яму той луг ці сілас?
Не хацеў ён траціць сілы,
Каб мець сена лішні стог.
Ён стараўся не падбіцца,
Не змарыцца, не стаміцца,
Не зваліцца ад трывог.
Прыйдзе, сядзе ў кабінеце,
Паглядзіць — дзе што ў газеце:
Зводку доўгую складзе,
Лічбы-«дулі» пазлічае
І на гэтым дзень канчае,
І дамоў «бай-бай» ідзе.
Так цягнуў без хвалявання —
Ад світання да змяркання,
Ад змяркання да світання —
Ён сваё жыццё, як сон,
І не думаў: а ці мала,
А ці многа пападала
Малака ў нас у бітон.
Заатэхніка такога
Мы цярпелі... ды нямнога
Пабыло цярпенне ў нас.
Сход як склікала праўленне,
Дык адразу ж — у імгненне
Даў урок яму калгас:
— Ад цябе,— яму сказалі,—
Шчырай працы мы чакалі,
Ты ж хаваў у зводках нос.
Дык хутчэй жа, брат, прачніся
І ад крэсла адарвіся,
Да якога так прырос!
1959