Белая-белая
Чайка побач бегае,
Крычыць, разрываецца...
Што з табою,
Чаіца?..
— Мусіць, хоча есці,
Згаладнела дзесьці,
Кінь вось ёй
скарыначку,—
Маці мне сказала...
Кінуў я скарыначку —
Чайка ціхай стала.
І ў адказ —
пярыначку
На пясок паклала...
Надышлі віхурныя
Сцюжы-снегапады...
Я прыйду са школы,
За стол з кнігай сяду...
Ды згадаю чаіцу,
Адчыняю скрыначку,
Дастаю бялюткую,
Лёгкую пярыначку...
Там, дзе даль далёкая,—
Мая чайка лётае,
Над тым самым морам,
Над валамі тымі,
Дзе так мару —
скора
Паслужыць Радзіме...
Чайка мая, чайка,
Лёгкая, як ветразь,
Беражы, прашу цябе,
Мне прастор абветраны,
Шлях марскі
ахоўвай мне
З хвалямі, з прыбоем,
Дзе заўсёды побач
Будзем мы з табою.
1986