Чакаюць...
Яшчэ чакаюць, яшчэ чакаюць...
Мо прыйдзе сам, а мо хоць трохкутнік пісьма.
То люляюць, то ў шлях выпраўляюць —
у снах спамінаюць,—
То сустракаюць,—
не вераць,
не хочуць верыць,
што сыноў ужо не будзе, няма...
Ссутуленыя ў матуляў плечы —
як замшэлыя стогадовыя стрэхі.
Колькі над імі ў чаканні
перагарэла цяпла.
Надзея, надзея, надзея —
толькі і ўцехі.
Толькі і шчасця —
каб гэта надзея жыла.
Але, калі б нехта падумаў,
што ім таго шчасця так мала,
Але, калі б нехта надумаў
з іх клопат надзеі той зняць,—
Ні адна матуля
жыцця сабе іншага б не пажадала,
Ні адна матуля
не захацела б свой лёс памяняць.
І кожны з нас,
хто пад іхнім чаканнем вырас,
Хто бачыў штодзённа
іх адзіную ўцеху з уцех,—
Да самага скону
не забудзе самотнасці матчынай выраз
І будзе ўсюды імкнуцца —
вярнуцца
да матчыных стрэх...
1975