— Едуць!
Едуць хлопцы-салдаты з чужыны дамоў! —
Весняй песняй
навіна лунае па краю.
І, паплакаўшы, жонка паслала пісьмо,
І было ў ім адно толькі:
— Родны, чакаю!..
Ў кожнай хаце на стрэчу —
дымок бульбяны ад стала...
Ззяюць вочы жаноцкія
горкім і сонечным ззяннем...
Колькі клопату, колькі тугі і святла
Ў слёзным, апошнім, трывожным чаканні!
І бары, і палеткі,—
зямля ўся навокал, як ёсць,
Працавітых сыноў-аратаяў чакае.
Прыйдзе ў поле жаданы і радасны госць,
Кожны колас жывы
ад душы прывітае.
Скосіць травы ў лугах. Збожжа рупна збярэ.
Будзе песціць зямлю,
што ў баях азалела,—
На зіму працавіта і з радасцю
ўсю заарэ,
Зернем цёплым засее,
каб у вясну без канца зелянела...
1945