Яшчэ нядаўна
гусі — клін за клінам —
Крычалі штось з-пад воблакаў зямлі.
А сёння сэрцы поўняцца ўспамінам:
Яны былі!..
Яны плылі, плылі!..
Яны былі — і ў гэтым наша шчасце!
Ажно на вейкі слёзы набягуць.
Ды слёзы шчасця
і вачэй не засцяць
І сэрцу аніколі не салгуць.
Цяпер далёка, мусіць, птахаў бераг,
Ля цёплых рэк крыжуюцца сляды.
А нам да дзён вясны —
свяціцца верай:
Што ёсць яны
І вернуцца сюды.
Настане дзень —
удараць промні ў вокны,
Паўночным злым вятрам наперакор.
І зазвініць наш свет —
лагодны, цёплы —
Вясёлым клічам птахаў ад азёр.
Вяртання кліч! — Яго душа пазнае.—
Як труб гучанне — ў гулкіх галасах...
Жыве, жыве
крынічная, лясная
Зямлі нашай
адвечная краса!..
І мо пра гэты міг —
нядаўна, ўчора —
Крычалі гусі голасна з-пад хмар,
Журботна пакідаючы прасторы —
Азёрны край, захмураны абшар?
І, можа, вось таму падчас на вейках
Вясёлкай яркай слёзы зіхацяць?..
Прыслухаешся — ў небе голас нейкі
Няўжо яны?..
Няўжо назад ляцяць?!.
Няўжо, няўжо мінулася расстанне?.
Напружліва ўзіраешся ў блакіт...
З дрыготкім сэрцам,
з радасцю чакання
Стаіш пад капяжамі ля ракіт...
1984