Чаму рана ты, зязюля,
Перастала кукаваць?
— Я кукую, ды кування
За лясамі не чуваць,
За лясамі, за лістамі,
За прасторай палявой,
За жытамі з каласамі,
За травою-муравой...
Чаму рана ты, дзяўчына,
Перастала песні пець?
— Я спяваю, ды спяванню
Майму к вам не даляцець.
Я спяваю ў ясны вечар,
Ночкай зорнаю пяю:
— Спі, сынок, спусціўся месяц
На пасцельку на тваю.
Ціхі спеў мой, ды аб гэтым
Я ніколі не тужу,
Гэтай ціхаю задумай
Я, як шчасцем, даражу...
1957