Крычала па-над ёй
машына «хуткая».
І хмурны доктар
падымаў павольна шпрыц.
І медсястра
старанна ўсцешвала, аж хукала...
А яна
сумная-сумная ляжыць...
Тады, зусім знявераны, ускрушаны,
Каб хоць чым-небудзь заглушыць адчай,
Спытаў я:
— А ты помніш наш іскрысты, зацярушаны
Чаромхаваю квеценню ручай?
І бор над ім —
такі вясёлы, ўзвеснены,
У соснах — маладой жывіцы пах.
Ты там смяялася:
«Ну, вось і ўвесь ён мой
Прад намі — небагаты мой пасаг!..»
А я шчаслівы быў,
і шчасце гэтае
Мне стала лепшым скарбам на гады...
Вось папраўляйся,
ды хутчэй,
бо зноў цвітуць чаромхі светлыя...
А зараз —
пацалуй мяне, як там тады...
І раптам — як над той лясной, ручайнай сцежкаю,
Я ўбачыў позірк —
ён яснеў, майго шукаў...
І засвяціўся маладою твар усмешкаю,
І доўга, доўга ззяў, не патухаў...
...Назаўтра доктар з радасцю бязвіннаю
Сказаў:— Ну вось, падлекавалі вам...
І перад ёй, усмешлівай, адзінаю,
Я пакланіўся шчырым дактарам...
1978