Хай сабе абпаленая сонцам зямля,—
Зямля адыдзе і зноў акрыецца зелянінай;
Хай сабе залітыя залевамі поймы,—
Вада спадзе,
і зноў падымуцца ў травах лугі;
Хай сабе галодныя дні неўраджаю,—
Настане новае лета,
і ніва дасць новыя каласы;
Хай сабе самая чорная скруха,—
Скруха рассеецца,
і вернецца святло радасці;
Хай сабе самы пякельны боль,
Усё, усё хай сабе самае страшнае,
што ведама чалавеку,—
Толькі не той няўмольны,
жудасны гром над галовамі,
Не той віхар, не тая спякота,
Пасля якіх — што будзе? —
ніхто не ведае...