Прыходзіў на працу — такі ж ужо сціплы! —
Прыслужваў — з яго хоць вяроўкі ві...
Гугнявіў, клякочучы, голасам сіплым.
На вуснах — ні ўсмешкі, ні грама крыві.
На сходах, лятучках — суддзёй быў, няйначай,—
Любога скляймуе, ушчэнт разаб’е...
Ды раптам...
здарэнне...
у касе нястача...
І вочы ад люду хаваў ён свае...
Зашыўшыся глуха ў паперах, паперках,
Чакаў у надзеі: трывога спадзе...
Ды не! —
працавала сумленна праверка!.. —
І вось ён, малойчык,
пад вартай ідзе.
Ілгаў і выкручваўся. Думаў у шале:
«Эх, лёс... Калі б мог... Дык бы ўсіх...
Без нажа...»
Судзілі папраўдзе...
І так запісалі:
«Па справах — злачынца.
Па словах — ханжа!»
1959