Сіняя,
Журботна-сіняя валошка.
Над узмежкам,
Над іржэўем —
У задуме, як жняя.
Валошка?
А можа, гэта ты, мая харошка?
Светлая
Харошка мая!
Падыду.
З трывогай гляну на пялёсткі.
Што адзін —
як звон праменя.
Што другі —
званчэй,званчэй.
Пялёсткі?
А можа, то —
заранак адгалоскі?
Добрае
Святло тваіх вачэй?
Так, як гаварыла,
Так, як наспявала:
Прыйдзе радасць, прыйдзе вера,
Прыйдзе дзень, бясконца залаты.
Наспявала?
А можа, то ў душы заўжды ўставала:
Дзень і сонца —
Там, дзе ты.
Там
І толькі там, дзе ты.
Сіняя,
Журботна-сіняя валошка.
Над узлескам,
Над іржэўем —
як задумная жняя.
Валошка?
А можа, гэта ты — мая харошка?
Светлая
Харошка мая!
Будзеш марай,
Будзеш цішынёй, а можа, бурай,
І трывогай, і журбою,
І спагадай дарагой.
Толькі не зрабіся,
Не зрабіся
Безадмоўнасцю панурай,
Не зрабіся
Сумным здзекам, сумнай, роспачнай
тугой.
Хай мо толькі мроя,
Толькі мроя —
гэта сіняя валошка,
Толькі мроя —
Дол і неба,
І расіны
над задумаю жніўя.
Ты заўсёды,
Ты заўсёды непаўторная харошка.
Ты са мною,
Харошка мая!
1974