Я пачуў у горах песню
У Харватыі, ля Савы,
І з тых пор усё здаецца,
Што ўзрастаў я ў той краіне.
Пад высокім чыстым небам,
На лугах, дзе ў пояс травы,
Ля азёр, дзе нат уночы
Сонца б’ецца ў хвалях сініх.
«Маці родная Айчына,
Нас ты ў горы гадавала,
У душы тваёй быў смутак,
А па белым целе — раны.
На шляхі крыві і славы
Мы з бацькамі выйшлі змалу.
Ты сама, Айчына, знаеш,
Як табе мы ўсе адданы.
Колькі мы начэй не спалі,
Ля грудзей сушылі порах,
Колькі мы сяброў харобрых
У цяснінах пахавалі,—
Каб твае лугі і нівы
Не таптаў чужынец-вораг,
Каб твая шумела воля,
Як шырокай Савы хвалі.
Ёсць усё цяпер
навекі
У цябе: і лёс, і доля,
І вясна, і неба ў зорах,
І шырокі шлях гасцінны,
І дубы ў барах дрымучых,
І пшаніца ў родным полі,
І браты,
што выручалі
У змаганні твайго сына.
І што ёсць у нашым любым,
Партызанскім вольным краі,
Будзе нашым назаўсёды,
Не мінецца наша свята,
Покуль спяць байцы ў магілах,
Покуль страху
край не знае,
Покуль б’ецца на свабодзе
Сэрца мужнае харвата».
Я пачуў у горах песню,
І, пакуль ішоў дадому,
Песня ў далях не сціхала,
Ўсё гучала за плячыма.
Вось і Сож,
а ўсё чуваць мне
Рэха песні той знаёмай,
І здаецца,
што ішоў я
Па шляхах
адной Радзімы.
1946