Я люблю глядзець, як зранку,
Абудзіўшы ўсе куткі,
Без спачынку, без прыстанку
Ладзяць гульні хлапчукі.
Вунь гарністы, вунь матросы,
Вунь шафёры, вунь майстры,
А вунь там «Гагарын» босы
Б’е ракетаю з гары...
Хлапчукам расці не цяжка.
Ім расці — што песню пець.
Толькі трэба ім цяльняшка
Ды вясёлых горнаў медзь,
Ды заўжды ім воля трэба
Для імкненняў і для мар,
Ды нясхмаранае неба,
Ды нясценены абшар.
Як яны ад калыханкі
Падымаліся ў хадзе,
Дык спакойныя прыстанкі
І не вабяць іх нідзе,
І не вабяць іх прытулкі,
Дзе тужлівы ціхі сон.
Ад калыскі час наш гулкі
Іх гукнуў у бурнасць дзён.
І таму ты, хмурны дзядзька,
Не гані іх, не кляні,—
Што, маўляў, іх крык знянацку
Роздум твой перапыніў,—
Што наш роздум перад імі?
Паглядзі ва ўсе бакі:
То ж свой поступ у Радзіме
Пачынаюць хлапчукі!
1962