Хочам быць і сім і тым,
Дзе ўжо да спачыну.
Ўсё здаецца — нам адным
Дбаць пра ўсю краіну.
Маўляў, як ім, маладым,
Клопат наш пакінуць?
Маўляў, як гэта — ураз
Ім за намі ўгнацца?
Не! Ў жыцці нідзе без нас
Ім не разабрацца!..
І што наш мінае час
Сіл няма прызнацца...
А ці ж гэта горш — аддаць
І ключы і гайкі
Маладым? Сабе ж узяць
Гуслі-самаграйкі.
Ды на сонейку складаць
На свой досціп байкі?
Маўляў, вось як мы жылі —
Не пілі, не елі.
Толькі добрымі былі,
Толькі ўсё мудрэлі.
Дзён дарэмна не звялі,
Нават не хварэлі.
Што сягонняшнія? Не!
Грэх ім з намі брацца!
Нашы таленты і ў сне
Ім мо не прысняцца.
Ну, вядома, час міне —
Тады — можа стацца...
Так вось баілі б штодня,
Бомкалі б, як з раю:
Тое тому не раўня,
Тое, бач, не раю...
Ох, старая буркатня,
Ох, бяда старая!..
1974