Ці бачыў ты, дружа, сляды ад вайны —
У родных лясах бліндажы-буданы,
Ці слухаў душой —
з партызанскіх дарог
Няласкавы гул небяспек і трывог?
Ці ведаеш ты — ад каго, для каго
Пастаўлены помнік ля дома твайго,
Якімі шляхамі прыйшлі ў твае дні
Лагоднае сонца і спеў цішыні?
Ці здолеў бы, дружа, ты — свету, людзям
Усё расказаць, перадаць усё сам:
Чаму ў тваім краі, ў народзе тваім
Так любяць жыццё і так цешацца ім,
На колькі краін і на колькі людзей
Ты маеш у скарбе святла і надзей
І дзе тваіх будучых дзён рубяжы?..
Ці здолеў бы, дружа?..
Скажы мне, скажы...
1965
Каліна чырвоная
Гарыць,
Як туга маладосці.
Адзвінеўшая
Песня лета
Чабаровым пахне настоем.
Пагляджу на твой двор —
Здаецца:
Да цябе я прыехаў у госці,
І забыты мною
Іржэ конь няпоены.
Ах, любая,
Як я табе буду ўдзячны,
Калі ты
Напоіш каня
Са студні вадой чыстай.
А я
З каліны чырвонай
І пахкай саломы ячнай
Зраблю для цябе
Найлепшыя
На вяселле маністы.
У крывіначцы кожнай
Зноў пачуецца
Кліч мне трубны —
Як сваім
Летуценням,
Пакланюся
Твайму святу...
Развітальныя,
Устрывожана
Навальнічныя
Б'юць бубны.
Адчыняюць вятры
асеннія
Дзверы
У тваю хату...
1965