Заўсёды, як з Масквы дамоў вяртаюся,—
Ці сонца на вясну, ці на зіму,—
І маці, і суседзі ўсе пытаюцца:
— Ці быў у Леніна? Ці кланяўся яму?..
Я з радасцю вітаюся з сябрынаю,
Сядаю ў шчыры круг, як і раней.
І слухаюць сардэчна землякі мае
Расказ пра родны Крэмль, пра Маўзалей.
Гараць людскія позіркі натхненыя
І бачаць у лятунках праз абшар,
Як па ступеньках крочу я да Леніна,
Як горача гляджу ў ягоны твар.
Хачу ярчэй запомніць рысу кожную,
Заўсёды ўсхваляваны перад ім,—
Ці радасны, ці нечым устрывожаны —
З ім раюся —
як з самым дарагім.
Мо сто разоў тут быў,
а ўсё па-новаму
Я чую ў сэрцы гордай праўды кліч.
І новай думай — сонечнай, вясноваю —
Праводзіць мяне ў новы шлях Ільіч.
Мо сто разоў, пяшчотай сэрца поўнячы,
Пра Леніна вяду я шчыры сказ.
А людзі ўсё адно — сядзяць да поўначы
І слухаюць —
нібыта ў першы раз.
Сядзяць памаладзелыя і радыя,
Гамоняць, з круга доўга не ўстаюць.
Пакуль з Масквы, з Крамлёўскіх веж,
па радыё
Куранты ў свет «дабранач» не праб’юць.
Тады, свае канчаючы адведзіны,
Ад шчырасці, што ў дружбе здабылі,
«Дабранач, браце!..» —
кажуць і суседзі мне,
І гэта — як «будзь шчасна» ўсёй зямлі.
Усёй, усёй — і з роднымі прасторамі,
І з тымі, што далёка, не відаць...
Якую так любіў Ільіч
пад зорамі
Насустрач ранку яснаму вітаць.
Яна і ў кветках дзён, і з завірухамі,
Яна ў агні і ў ззянні кумача...
Заўжды і ўсюды ў свеце чуйна слухае,
Як б’ецца ў сэрцах сэрца Ільіча...
1983