Ці так вянкі свае сплялі мы,
Ці так шляхі свае вялі.
Па сэрцы матухны-Радзімы
Звяраем думы на зямлі.
Не для забаў прымаем права
Яе надзейнай быць рукой.
Радзіма. Першы ўзлёт. І слава.
І ўпэўненасць. І неспакой.
Радзіма ўся — лятункаў мова.
І скрозь, заўжды пад сінявой,—
Як шчасця звонкая падкова,
Яе сярпок над галавой.