— Шмат патрабуе увагі мой чын,—
Скардзіўся сябру «начальнік» адзін...
Трэба умець дзеля ўласнай персоны
Позу прыдумаць, не збіцца з фасону,
Жэсты «адказныя» адшліфаваць,
Бо хіба можна без іх кіраваць?
Трэба, была каб нязвычнаю мова
І нават смех каб гучаў адмыслова —
З нейкім значэннем: кхе... кхе... Каб усе
Думалі: што ім той смех прынясе?..
Трэба падбаць і пра жонку таксама:
Гэта ж не проста там нейкая мама,
Ну, што дзяцей нараджае яна —
Тут не паправіш, прырода адна,
А вось выхоўваць іх — гэта ўжо, браце,
Не! Тут патрэбна работніца ў хаце!..
(Дзеўка калгасная, кроў з малаком,
Што ёй пабыць з іх дачкой ці сынком?..)
Жонка ж —
махне толькі мужу з машыны:
Там габардзіны, а там крэпдэшыны,
Там чарнабурка, там цэлы мядзведзь —
Трэба ва ўсе магазіны паспець.
Праўда, часамі бракуе ёй густу,
Муж гэта бачыць: завельмі ўжо густа
Футраў на хіб начапляе яна,
Брыдка... затое здалёку відна!..
Так вось жыве гэты мудры «начальнік» —
Клічнік на службе, а дома пытальнік,—
Скардзіцца, енчыць, што цяжка яму,
А не падумаў ніколі: чаму?
Жыў бы ён сам, як усе, сваім розумам,
Быў бы ва ўсіх сваіх справах цвярозым,
Скінуў бы груз бюракрата з плячэй,
Быў бы прасцей — дык і жыў бы лягчэй!
1959