Цяжкаю ўрачыстаю актавай
Я хацеў уславіць волі сонца,
Гарадоў дыханне, луг у травах
І бароў дрымучых гул бясконцы.
Але, быццам камень стопудовы,
Той напеў упаў у ясных далях,
Аж лугі, і нівы, і дубровы
Пад яго цяжарам застагналі.
Ласкавым задумлівым санетам
Я памылку выправіць імкнуўся,
Каб уведаў свет пра наша лета,
Пра жыццё і скарбы Беларусі.
Але далеч ростаняў жывая,
Шыр дарог, палацы і крыніцы
І палі калгасныя без краю
У санет не здолелі ўмясціцца.
І тады я ўспомніў спеў, што колісь
Пад агнём пачуў у чыстым полі,
Спеў, дзе столькі ласкі ў простых словах
І тугі і радасці жыццёвай,—
У яго ўдыхнуў юнацтва сілу,
Даў крыло тугое, голас звонкі...
І адразу ў ім загаманіла
Для мяне зямля маёй старонкі.
Чуўся мне ў ім звонкай хвалі плёскат,
Рэха бору, голас аратая,
Звон сярпоў калгасніц на палосках,
Дзе жыты густыя зажынаюць;
Пазыўныя станцый, і заводаў
Маладыя звонкія сірэны,
І вятроў усходніх гулкі подых,
І цаглінаў звон на новых сценах.
У імпэце, ў працы, ў шчырых песнях
Прада мной жыла мая Радзіма,
Т шляхі яе з красою весняй
Усе былі адкрыты прад вачыма.
1947