Пакуль выпроствалася пад металам
Зямля і курчылася ў агні,
Мы працавалі штыкамі дбала
І моўчкі марылі аб цішыні.
Але, мы марылі не аб многім —
Адну б хвіліну нам, хоць адну!
У круг пасесці б каля дарогі,
Курыць і думаць
не пра вайну.
Не пра вайну — праваліцца б войнам!
Каханне ўспомніць і бацькаў дом...
Нарэшце ўстаў маладзік над поймай.
Мы ўзялі вёску. І сціхнуў гром.
Як прасвятлелі у хлопцаў твары!
Ячэйку выкапай і закуры.
Але мы ўгледзелі пад бляск пажару,
Што з намі кураць не ўсе сябры.
Яны ляжалі вачмі на захад.
Як быццам снілі аб светлых днях.
А па-над імі вялізным птахам
Зманліва гойдалася цішыня.
І здрыгануліся нашы сэрцы,
І зненавідзелі мы спакой.
Як гэтых немцаў —
пасланцаў смерці,
Што йшчэ шалелі там, за ракой.
Здаецца, знікла дзянная стома.
Нашто ўспаміны? Парвана ніць.
Нам захацелася дыму, грому,
Ісці, пакутваць і немцаў біць!
1944