Чужыя вятры з берагоў Скандынавіі
Нясуць на ўзбярэжжа чужыя туманы.
І цяжка мне дыхаць,
Так цяжка, што сэрца
Гатова на смерць,
толькі б сціхнуць прымусіць
Чужыя вятры з берагоў Скандынавіі.
І ў гэту хвіліну журботную ў ростанях
Я клічу з палёў сваіх вецер духмяны,
Прашу, каб прарваўся
Праз даль і на крыллях
Прынёс мне
дыханне маёй Беларусі —
У гэту хвіліну журботную ў ростанях.
І вось зварухнуліся хмары свінцовыя,
На захад як бы павярнулася мора,
І ветры чужыя
Змаўкаюць і тонуць
У хвалях асеўшых,
А ў небе, як крыгі,
Ламаюцца, крышуцца хмары свінцовыя.
Ім больш не бываць у сваёй Скандынавіі!
А вецер, мой друг, што з’явіўся з Радзімы,
З лагодай і ласкай
Ляціць па-над морам
І радасны ўздых мой нясе,
як вітанне,
Да змрочных глухіх берагоў Скандынавіі.
1944