— Гэй вы, хлопцы рыбалоўцы,
— Закідайце невады!
— Пачакай!
— Ды ты куды?
Налівай яшчэ па стопцы!
Ці ж наш Сож не разліваўся?
Рыбы — поўная рака!..—
Так пад вечар частаваўся
У Аўхіма-рыбака
Брыгадзір Антон Бярыла,
Еў і жлукціў — люба-міла,
Ды не думайце, што ён
Сам рыбак быў, той Антон,
Хоць і знае ў рыбцы смак...
Што ж было далей, аднак?
Падышла да брыгадзіра
Раніцой другога дня
Цётка Мар’я. Просіць шчыра:
— Дай ты мне, сынок, каня,
Агарод пара засеяць...
— Што? Каня? А коней дзе я
Набяруся вам усім?
Сёння ўзяў каня Аўхім.
Памагчы табе мне нечым,
Хочаш — зазірні пад вечар...
Спосаб хітры, слоў няма.
Зразумее і сама...
А пад вечар у Лутоні
Брыгадзір хваліў мядок.
— Гэй вы, коні мае, коні!
Коні, пчолы ды садок!
І ні Мар’я, ні Тацяна,
Што назаўтра рана-рана
На брыгадны двор прыйшлі,
Коней вольных не знайшлі...
Тут не стала ў іх цярпення.
— Пойдзем зараз у праўленне
Коні нашы ці чые?
— Коні? Хе-хе-хе... Мае!..
— Не твае! — яму сказалі.—
Не твае! — і запісалі:
Каб не быў на хабар ласы —
На гарэлку і кілбасы,
На мядок і акуні —
Дык ідзі, Антон Бярыла,
Пакажы на полі сілу,
Запрацуй сумленна дні!
Добры, правільны прысуд!
Можна б ставіць кропку тут...
Але вось пытанне: часам
Ці няма ў другіх калгасах
Гэткіх самых (дайце сіл —
Прыкра вымавіць) Бярыл?..
Калі ёсць — ганіце проста
Іх, як злосную каросту,
Бо пара, нарэшце, знаць:
Толькі той, хто паважае
Свой народ, той права мае
Слаўнай справай кіраваць!
1959