Чытаю сэрцам кнігу жалю,
Што свету створана жыццём,
І бачу ў ёй свае скрыжалі —
Паміж агнём і пачуццём.
Адна — з тугой па слёзах чыстых,
Другая — з клятвай шчырых дум,
А ў трэцяй — як далёкі выстрал,
Наказ пра вечную бяду.
Ідзі, крычыць наказ, на гора!
Не забывай, што ты паэт!..
І я іду... Прыйду ці скора...
Але з табой я ўсюды, свет!