Пакідае сявец
Для пасеваў насенне адборнае.
Высявае сявец
Зерні ў глебу найсамую чорную.
Вырывае з зямлі
Дачыста* пустазелле шкадлівае.
Каб пасевы ўзышлі,
Сталі самай багатаю ніваю.
Адбірае каваль
Для падковы сталь звонкую, пругкую.
Доўга-доўга каваль
Ад душы па ёй молатам грукае.
Падбівае каня,
Летуценіць: каб быў ён не скораны.
І вятрам быў раўня,
І ўзвіваўся з маланкамі ўпоравень.
Ну а ты, мой пясняр,
Ты, што марыш пра ўсё адмысловае,—
Што зрабіў ты, пясняр,
Каб была твая песня агнёваю?
Каб лучылася ў ёй
Сэрцаў многіх надзейная сіла ўся?
Ды над цэлай зямлёй
Прамяніста, як сонца, свяцілася?!.
1985