Я выхадзіў многія вёрсты
Сваіх незлічоных дарог.
І ўсе прыгажосці Радзімы
На памяць у сэрцы збярог.
Цудоўныя далі Сібіры:
Задумныя нетры тайгі,
Старукія волаты-кедры
І скальныя рэк берагі.
Праславіўся Крым прамяністы,
Грывасты зялёны прыбой,
Як воіны гор, кіпарысы
Бягуць да Ай-Петры з табой.
Багата красы ля Паміра,
Навек зачаруе Каўказ...
А ўсё ж не знайшоў я куточка
Ляпей, чым над Сожам у нас.
Ля выспачак сіняга бору,
Мінуўшы хмызняк трапяткі,
Бы ў песню —
ў даліну чабору
Мы ўвойдзем ля самай ракі.
Пад сховай ляснога кургання
Трымае свой водар яна.
Нібыта сустрэчы з гасцямі
Чакае рупліва здаўна.
Я
к лёгка, як проста, як добра
Ісці тут у вольны прастор.
Як цёпла цвіце прад вачыма
Жывы беларускі чабор.
Чабору даліна — што казка,
Чабору даліна — як дом.
Паставім тут, хлопцы, палаткі
І лета
ў красе
пражывём!
1964