Дзе кветкамі сцелецца дол,
Дзе сонца не гасне ў аблогах,
Пралегла між ніў, паміж сёл
Мая палявая дарога.
Маленства павее тугой,
Дарожнай бядою прысніцца,
На каляі пад нагой
Запахне смалой-каланіцай.
Яшчэ і цяпер з тых часоў,
Калі тут скрыпелі калёсы,
Убачыш часамі, як сон,
Пяньковы віток ад атосы.
Але каб сышлі нават сны
Далёкай пары азалелай,—
Упарта, з вясны да вясны,
Дарога мая маладзела.
Спяшаючы ў шчасця гады,
Над былямі новага часу
Пабеглі над ёй правады
З калгаса і да калгаса.
Пабеглі з вясёлым святлом,
З гарачым агнём электрычным,
Каб кінуць старое на злом,
Каб стала шчаслівае звычным.
І ты пра наш будучы свет,
Дружбак, не пытайся ні ў кога,
Захочаш — раскажа як след
Усё табе наша дарога.
1951