Дарогі Амерыкі — чысты бетон — пад струну.
Лініі, лініі, лініі —
кінься, стрымай хоць адну.
Лініі, роўныя лініі —
не павярнуць, не звярнуць,
Лініі, змрочныя лініі —
нібы ў глухую сцяну.
Лініі, жорсткія лініі —
нібы ў хаўтурную стынь,
Лініі, страшныя лініі —
думкі аб волі пакінь!..
Колькі я думаў, як ехаў —
тут, сярод гэтых пуцін,
Дзе ты, дружбак чалавек мой,
дзе ты тут ёсць хоць адзін!
Хоць бы разок з табой стрэцца,
стаць-пастаяць пры ляску,
Хоць бы сказаць табе слова,
шчыра паціснуць руку,
Сэрцам з табой парадніцца,
сонечны ўбачыць пагляд,
Хоць бы... Ды лініі гоняць —
дзеляць, сякуць далягляд.
Коцяць, і коцяць, і коцяць
шыны —
аж посвіст ад шын...
Колькі вас, колькі —
халодных,
шэрых, бяздушных машын!
Толькі цыгары ў акенцы,
сінеча жыл за рулём,
Толькі пыхлівыя позы
ды падбародкі з валлём,
Толькі насуплены позірк —
не іскране, не міргне:
Тут упадзі і разбіся —
нават ніхто не зірне...
Лініі сціснулі сэрца,
лініі б’юць па ваччу.
«Шофер, спыніся, спыніся!..
Больш не магу, не хачу!..
Шофер, пастой, паміраю...» —
Але машына імчыць.
— Шофер, гані, не спыняйся! —
нехта з дарогі крычыць.
Лініі, лініі, лініі —
толькі ты іх прыкмячай...
Лініі... Дзікая гонка...
Дзікі, бясконцы адчай...
Лістапад 1969,
Нью-Йорк