Не гаварыце гучна,—
сад даспеў...
Ад слоў неасцярожных
яблык падае.
А гоман спрэчкі —
згубнай кананадаю
Грыміць між дрэваў,
калі сад даспеў.
У даспяванні
мудрае жыццё
Сваю да свету
шчодрасць падсумоўвае.
Задумлівай, даверліваю моваю
Нясе нам любасць
мудрае жыццё.
Таму заўсёды
ў даспявання дні
Агнём маланак
далягляд не кроіцца.
Прырода прагне
сцішыцца, спакоіцца
І думай жыць
у даспявання дні.
Прашу ж вас, не забудзьце:
сад даспеў!
Не гаварыце гучна
нат хвілінаю...
Лепш заспявайце
ўслед за той дзяўчынаю...
Заўсёды ў радасць
саду
ціхі спеў...
1981