Даўно, даўно, вясной зялёнай,
Зачараваны цішынёй,
Хацеў я быць ля хаты клёнам,
Узвышацца стройна па-над ёй.
Пасля, пазнаўшы ўсе нягоды,—
У самы, самы грозны міг
Я дубам сніў сябе заўсёды,
Што ставіць грудзі супраць крыг.
Што стала сёння? Быць хачу я
Хаця б лісточкам тым, які,
Як толькі сонца ўсход пачуе,
Пяе ля матчынай рукі...