Я знайшоў на вуліцы долар.
Чый ён, з чыёй рукі?
І як апынуўся ён доле?
І лёс яго быў які?
Я прынёс, паказаў гэты долар
Разумным сябрам сваім.
І яны параілі:
— Выкінь
На сметнік, і ліха з ім...
Пачуў гэта амерыканец
І ўзгарэўся: — О сэр, веры гуд!
Вы знайшлі на вуліцы долар,
Дык гэта ж вялікі цуд!
Нашто вам пытаць — адкуль ён,
З Тэхаса ці з Кардыльер?
Вы знайшлі на вуліцы долар.
І цяпер ён ваш.
Ваш, о сэр!
Ваш ён, ваш! — І трымайце ўдачу,
Кожны шануйце цэнт.
О сэр, зразумейце, долар —
Гэта ж шчасця працэнт!..
— А скажыце,— амерыканца
Я спытаў,— а ці можна мне
Долар здаць у паліцыю,
Каб ён паляжаў у казне,
А мо хто спытае пра долар,
І, можа, ён не мільянер,
А мо ён жабрак, мо галодны,
А мо беспрацоўны ён,
а, сэр?..
Амерыканец збянтэжана
Паглядзеў на мяне і замёр:
«Як? Здаць паліцыі долар? —
Чытаў я на твары дакор.—
Як? Аддасце вы долар
Без мэты, вось проста так?»
Амерыканец глядзеў мне ў вочы
І быццам крычаў: «Дзівак!..»
А я стаяў з чужым доларам
І нат усміхнуцца не мог.
А на скрыжаванні свяцілася:
— Донт вок! Донт вок! Донт вок!1
Лістапад 1969,
Нью-Йорк
1 Нельга ісці!