Усё тут так, як у маленства дні.
Вайна як бы нічога не кранула.
І жоўты хмель віецца на плятні.
І дзераза паўзе
пад сама шула.
Глядзіць дзядоўнік, быццам старшыня
На свой глухі закутак па-за склепам.
Там дурнап’ян цвіце,
там лебяда ля пня,
А там гарчак абняўся са свірэпай.
Здаецца, супакоіцца ільга.
Але чаму мне раптам цяжка стала?
Ледзь крок —
і супыняецца нага,
Як быццам ёй загаду думкі мала.
Я не магу чамусьці,
як калісь
За клямку ўзяцца, бразнуць,
каб пачулі.
Насустрач маці выбегла з-за ліп
У даматканай выцвілай кашулі.
— Сыночак!..
І ў тым крыку столькі болю,
Што можа здрыгануцца і сцяна.
— Хто дома? —
ледзьве вымавіць я здолеў.
— Адна, мой даражэнькі, я адна...
— А дзе ж сястра?
І вось каля стаўка
Іду шукаць я сестрыну магілу.
Я заадно і бацькаву б пашукаў,
Але знайсці яе
не хопіць, пэўна, сілы.
Ці за Дняпро, ці за Дунай ідзі —
Ці мала ёсць курганаў невядомых,
Ці мала ў іх бацькоў ляжыць...
Знайдзі...
Паходзіш ды і вернешся дадому.
А тут усё —
нібы ў маленства дні.
Вайна як бы нічога не кранула.
І жоўты хмель віецца на плятні.
І дзераза расце, паўзе пад шула.
1944