Пад поўдзень вецер сціх.
І з чорнай хмары
Ударыў гром. І вецер гул разнёс
Над хатамі, над бронзавым загарам
Пшаніц
І па-над зеленню бяроз.
Адна, другая кропля.
І раптоўна
Струменем лівень сцёбнуў па плячах.
І па жніву панесліся нястройна
Ускрыкі, смех задорысты дзяўчат.
А дождж ішоў.
І срэбрам ззяў у травах,
У кветках, у пшанічных каласах.
Пераліваўся шэпатам ласкавым
У ручаін дрыготкіх галасах.
Паіў зямлю. Асмяглая ад спёкі,
Яна глытала свежае пітво.
І дыхала, багатая, з палёгкай
Духмянасцю, пяшчотай і цяплом.
1939