Друг,
У цябе сягоння боль,
Дазволь жа быць з табой
у чорную хвіліну.
Не здатны рассцілаць я
лёстачак тканіну,
Дык з мужнасцю салдацкаю
з табою быць дазволь.
Я ран балючых не паварушу,
Не растрывожу скрухі,
што цябе скавала.
А толькі буду пільна пільнаваць,
каб анічым ні мала
Не раніла
тваю лагодную душу.
Я знаю,
Не так лёгка перажыць
Цяжкую крыўду
ад заўчаснай сумнай страты.
І ўсё ж прашу —
не забывайся: мы — салдаты,
Што ўмелі
нат пакутнай хвіляй даражыць.
Успомні
Чорны лабірынт траншэй,
Тады я ўпаў пад куляй,
і ў віхурнай сцюжы
Ты нёс мяне з агню,
прасіў: «Трымайся, дружа!..»
І смутак засцілаў
святло тваіх вачэй.
Пералажы ж ты сёння на мяне
Цяжар сваёй жальбы
і вер — я не пакіну
Цябе без вернасці сваёй
ні на хвіліну,
Як ты не пакідаў,
як тысячы сяброў адданых —
на вайне!..
Друг,
У цябе сягоння боль,—
І я з табой!..
І ў непазбыўны момант горкі
Я чую гаркату слязы
і пах акопнай гімнасцёркі,
І мне абняць цябе —
як там,
у той акопны дзень,
дазволь...
1980