Пад скрыжаваным скептыкаў агнём
І пад касымі позіркамі снобаў
Парой
мы пустазеллю гімн пяём,
Забыўшы, што мы — племя хлебаробаў.
Захопімся страфою ці радком:
Ах, што за спрыт! З якім нюансам голас!
«Прад гэткім,— іншы думае тайком,—
Даўно ўстарэлі Пушкін сам і Колас...»
А што нясе той спрыт і той нюанс?
Якая ў ім карысць для чалавека?
Пра гэта крытык, што падбіў баланс,
Напэўна, і не думаў, недарэка.
А ёсць народ. Стваральнік і мастак.
З яго рукі жавалі ўсе пегасы.
І ўхвал ён не кідае проста так,
І ў спрытныя не верыць выкрутасы.
Ён, што праклаў у будучыню след,
Выдатна знае сілу справы й слова.
Ён бала, дзе буяе пустацвет,
Дзе завязь,
Дзе ёсць хлеб, а дзе палова.
І ён, для ўсіх ствараючы свой плён,
Запомні ты, мой дружа-літаратар,
Не для шыкоўных фраз
наватар ён,
А для жыццёвай велічы наватар.
Таму,
каб стаць хаця б яму раўнёй,
Давай глядзець на свет яго вачамі,
І калі біць па струнах пяцярнёй,
Дык так,
каб струны для людзей гучалі.
Ідзе народ і нас ісці заве
У заўтрае, у высненыя годы,
Дык хай жа ў нас такі агонь жыве,
Які сагрэў бы кожнага заўсёды!
1961