Абапёрся дуб рукой зялёнай
На страху і, пахіліўшы стан,
Утаропіў вочы улюбёна
У блакітны ранішні туман.
Што ён бачыць там, якое дзіва
Прыкавала ўвагу юнака?
Пасля сну гамоніць з дружкай сліва
У сям’і чарэшань ля стаўка.
Хустка белая, касу тугую
Трэпле вецер ласкавай рукой.
І глядзіць на сліву дарагую,
І сумуе дуб па-над страхой.
І паўзе раса слязой у дуба,
Па ствалу з тугіх лістоў паўзе...
О, каб мог ён даскакаць да любай
На адной на стомленай назе!
1939