Спрадвек нараджала
Зямля Беларусі
Герояў без ліку,
Асілкаў багата.
І сёння між імі
З жыццём у хаўрусе
Праменіцца сэрца
Казея Марата.
Ніхто і ніколі
Так многа не страціў,
Не зведаў журботы,
Не вызнаў пакуты:
Забілі фашысты
Маратаву маці,
А край папялілі,
Няволяю скуты.
І ўстала на подзвіг
Сыноўняе сэрца.
Гарачая помста
Знайшла ліхадзеяў.
Ні бурам, ні громам,
Ні часу не сцерці
Геройскае славы
Марата Казея.
Не віцязь, не рыцар,
Не воін бывалы,
А хлопчык вясковы,
Лісток тапаліны...
А колькі ў душы яго
Гневу палала,
А колькі адвагі
І сілы арлінай!
Ляцелі ў адхоны
З мастоў эшалоны,
І кожная сцежка
Для катаў смылела,
А лес беларускі,
Спакойны, зялёны,
Чакаў акупантаў
Засадаю смелай.
І дзе б ні ступаў
Ненавісны чужынец —
Была яму куля,
Была і граната.
І волю любіць,
І стаяць за Айчыну
Заўсёды мы будзем
Вучыцца ў Марата.
Высока над краем,
Над песенным маем,
Гарыць і шугае,
І шчасце вітае,
І нас асвятляе,
І ў дружбе натхняе
Маратава Зорка —
Як дзень, Залатая!
1964