— Слухай, слухай,— яна сказала,—
Як шуміць лес трывожна і глуха!..
Ён здзівіўся, ён зморшчыў бровы:
— А нашто мне слухаць?
— Слухай, слухай,— яна сказала,—
Як пяе звонка-ласкава лета!
Ён сярдзіта павёў плячыма:
— А нашто мне гэта?
— Глянь, глядзі,— зноў яна цярпліва,—
Як вада па-над каменем скача...
Ён паўстаў: — А яшчэ твае вочы
Што тут раптам убачаць?
— Што? Глядзі, як расце пад сонцам,
Як імкнецца ялінка пад неба!..
Ён замоўк. Глядзець на ялінку
Што яму за патрэба? {натрэба?
Так стаялі яны, так маўчалі,
Так па-свойму на свет глядзелі,
І два сэрцы, два іхнія сэрцы,
Хто куды, без спагады, ляцелі...
1955